Op 22 maart was mijn 1e bijeenkomst van de 1e Run als ervaringsdeler bij Mens Achter de Patiënt  (MAP). Voor een run kun je jezelf inschrijven, welke bestaat uit 3 bijeenkomsten; 2 op de universiteit van Heerlen of Maastricht,  en 1  op een nader te bepalen locatie. 

Tijdens de 1e bijeenkomst maakte ik kennis met 2 andere ervaringsdelers en de studenten, met wie we onze ervaring gingen delen. 

Na de introductie en een kort voorstelrondje, bespraken we in groepjes welke eigenschappen en vaardigheden een goede zorgprofessional zou moeten hebben.  Er werd enthousiast gereageerd en een groot aantal post-its geplakt en besproken, Enkele ervaringen van de ervaringsdelers passeerden al de revue n.a.v. de betreffende post-it.

Daarna werden de studenten aan de ervaringsdelers gekoppeld. Er werden afspraken gemaakt voor de 2e afspraak, waarin de studenten, elders op locatie, vragen mochten stellen aan de ervaringsdeler. Ik heb 'mijn'  3 studenten bij mij thuis uitgenodigd. Zo konden ze meteen enkele aanpassingen zien.

Het was een prettig gesprek op 31 maart. Er was openheid, respect en een gevoel van veiligheid. Er werden veel vragen gesteld, waardoor we de gereserveerde 3 uur ruimschoots vol gekletst kregen. 

Afgelopen woensdag 12 april was bijeenkomst 3 en werden de gesprekken besproken. Van belang was vooral wat de studenten hadden meegenomen uit de gesprekken en wat ze geleerd hadden van de ervaringsdeler. 

Het enthousiasme van 'mijn' studenten stak meteen de kop op en beten zij het spits af. Ik had volgens hun verteld over mijn werk, mijn jeugd, school, hobby's en mijn partner. Wat ik erg mooi vond was, dat wat ik had willen overbrengen, ook was overgekomen; Dat het, in mijn ogen, als zorgverlener belangrijk is om te luisteren naar de patiënt/cliënt en dat je ondanks protocollen, af en toe out of the box moet denken én handelen. Want soms heeft iemand net iets meer nodig dan je in 1e instantie denkt.  Een flink aantal voorbeelden tijdens ons gesprek gaven hun nog meer inzichten in het nut hiervan.

Als klap op de vuurpijl was echter het volgende: de docente vroeg aan de studenten wat mijn beperkingen waren en in hoeverre deze invloed hadden op mijn leven....De studenten en ik keken elkaar aan en beseften dat we het daar totaal niet over hadden gehad....Ze leken mijn beperkingen niet te hebben gezien, wát ik heb was niet het belangrijkste...Ik werd als mens gezien, niet als patiënt....Hoe snel kan een stukje positieve gezondheid bereikt zijn...

Ik vond het een prachtige ervaring en ben trots op de 3 studenten, die erg enthousiast en passievol in hun opleiding zaten...Zij worden absoluut goede zorgverleners; welkom dan ook aan een toekomstige arts, verpleegkundige en fysiotherapeut. En ik? Ik kijk uit naar mijn 2e run.